Parafia Polskokatolicka w Krzykawie -Małobądzu


Idź do treści

Menu główne:


Ekumenizm

Ekumenizm

D:\new ksiądz\ObjImage\ekumenizm.jpg
Error File Open Error

Zaangażowanie Ekumeniczne



Ekumenizm to działalność na rzecz pojednania chrześcijan.

Ekumenizm to dialog różnych wyznań oraz próba wzajemnego zrozumienia.

Ekumenizm to postawa
pełna tolerancji i szacunku wobec bliźnich oraz ich tradycji religijnych.


Polska Rada Ekumeniczna zrzesza obecnie siedem Kościołów członkowskich:

- Kościół Chrześcijan Baptystów w RP
- Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP
- Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w RP
- Kościół Ewangelicko-Reformowany w RP
- Kościół Polskokatolicki w RP
- Kościół Starokatolicki Mariawitów w RP
- Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Członkami stowarzyszonymi Rady są:
- Towarzystwo Biblijne w Polsce

- Społeczne Towarzystwo Polskich Katolików

Od zarania swojego istnienia Kościół Polskokatolicki zajmował przychylne i braterskie stanowisko wobec wszystkich Kościołów i wyznań chrześcijańskich szanując je za to, że niosą swym wyznawcom światło Ewangelii Chrystusowej, pociechę i ukojenie duchowe. Pozwoliło to włączyć się Kościołowi w działalność Światowej Rady Kościołów, a także Polskiej Rady Ekumenicznej, której jest współzałożycielem. Świadom swego posłannictwa religijnego przejawia dużą aktywność w inicjatywach utrwalania pokoju i sprawiedliwości.


Kościół Polskokatolicki
, wraz z innymi Kościołami starokatolickimi Unii Utrechckiej, dąży do jedności Kościołów chrześcijańskich w oparciu o wiarę starego, niepodzielnego Kościoła, co bliżej zostało sformułowane w Deklaracji Utrechckiej z 1889 roku. Kierując się zasadami zawartymi w Deklaracji, Kościół Polskokatolicki podjął uchwałę na I Synodzie w Warszawie, który obradował w dniach od 27 do 29 czerwca 1928r. (Kościół był wtedy diecezją misyjną PNKK w USA), w której min. czytamy: "Kościół Narodowy zajmuje przychylne i braterskie stanowisko wobec wszystkich Kościołów chrześcijańskich i chce pracować z nimi w stosunku wolnego zrzeszenia z wolnym, równego z równym. Z Kościołami, które uznają sakrament kapłaństwa i sukcesją apostolską (...) pozostaje w stosunku najbardziej zaprzyjaźnionym (...). Kościół Narodowy szanuje każdy Kościół chrześcijański, który w imię Boże niesie ludziom ukojenie duchowe. Nie gardzi nikim, nie chce nikogo poniżać, ale zastrzega sobie wolność słowa nawet wobec najpotężniejszych, najstarszych i najczcigodniejszych Kościołów, bo wierzy, że Opatrzność upoważnia go do głoszenia prawdy ewangelicznej wedle jego własnych przekonań, a prawda to najświętsza rzecz na świecie". Uchwała ta znalazła żywy oddźwięk wśród wszystkich Kościołów chrześcijańskich w Polsce, a potrzebą braterskiej współpracy ekumenicznej polskokatolicy akcentowali także podczas obrad następnych synodów.


Kościół Polskokatolicki jest członkiem Światowej Rady Kościołów i Konferencji Kościołów Europejskich. Duchowni polskokatoliccy się współzałożycielami Polskiej Rady Ekumenicznej i biorą aktywny udział w jej pracach. W latach 1975-1987 trwał oficjalny dialog teologiczny pomiędzy Kościołem prawosławnym a Kościołami starokatolickimi Unii Utrechckiej. W dialogu tym aktywnie uczestniczyli przedstawiciele PNKK i Kościoła Polskokatolickiego. W ciągu tych lat intensywnej pracy komisji mieszanej ustalono konsens dotyczący zasięgu klasycznych obszarów teologii dogmatycznej, ujęty w dwudziestu pięciu wspólnych tekstach. Są to: teodycea, chrystologia (włącznie z mariologią), eklezjologia, soteriologia, nauka o sakramentach i eschatologia. Po tych tekstach następuje deklaracja zasadnicza, przedstawiająca przesłanki i konsekwencje wspólnoty kościelnej. Na końcu każdego tekstu umieszczona jest klauzula: "Powyższy tekst (...) zdaniem Mieszanej Komisji Prawosławno-Starokatolickiej, oddaje nauką Kościoła Prawosławnego i Starokatolickiego".
Należy zauważyć, że owych czternaście lat oficjalnego dialogu, z czterema wspólnie przygotowanymi sesjami w latach 1973-1975 oraz siedmioma zgromadzeniami plenarnymi komisji mieszanej w latach 1975-1987, poprzedziło niemal sto lat kontaktów między prawosławnymi, a starokatolikami. Obecnie w Kościołach starokatolickich trwa proces recepcji wspólnie przyjętych tekstów dialogu. Dotąd przyjęły te teksty synody pięciu Kościołów: Polski Narodowy Kościół Katolicki (1990r.), Kościół Starokatolicki Austrii (1991r.), Kościół Chrześcijańskokatolicki Szwajcarii (1992r.), Kościół Starokatolicki w Holandii (1992r.), Kościół Polskokatolicki (1998r.). Kościół Starokatolicki w Niemczech postanowił w 1994 roku przyjął owe teksty po poprawieniu niektórych wypowiedzi.
Ekumeniczne otwarcie Kościoła rzymskokatolickiego nastąpiło po II Soborze watykańskim (1962-1965) wpłynęło także na polepszenie wzajemnych stosunków między rzymskokatolikami, a starokatolikami. Wielką rolą spełnił dekret "O ekumenizmie", którego postanowienia zastosowano min. do niektórych Kościołów Starokatolickich. W konsekwencji doszło do utworzenia - najczęściej z inicjatywy biskupów rzymskokatolickich - wspólnych komisji do spraw dialogu w Szwajcarii (sierpień 1966r.), Holandii (listopad 1966r.), RFN (listopad 1967r.) i Austrii (maj 1968r.).
Inaczej natomiast przedstawiała się sprawa wzajemnych stosunków między Kościołem rzymskokatolickim a Kościołami Unii Utrechckiej, zorganizowanymi na przełomie XIX i XX w. oraz po pierwszej wojnie światowej w Ameryce Północnej i Europie Wschodniej, w szczególności zaś między Kościołem rzymskokatolickim a Polskim Narodowym Kościołem Katolickim w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie oraz Kościołem Polskokatolickim w Polsce. Zadawnione wzajemne uprzedzenia i nieufności przez dłuższy czas uniemożliwiały utworzenie wspólnych komisji do prowadzenia dialogu. Podejmowane ze strony Kościoła rzymskokatolickiego próby nawiązania oficjalnych stosunków i rozpoczęcia dialogu z PNKK w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie najczęściej kończyły się fiaskiem. Sytuacja uległa zmianie za pontyfikatu papieża Jana Pawła II. W 1980r. abp Roman Torella, wiceprzewodniczący watykańskiego sekretariatu do spraw jedności, skierował pismo do sekretarza generalnego Narodowej Konferencji Biskupów Rzymskokatolickich w USA. Podkreślił w nim m.in.: "Pragnę was poinformować, że szczególną troską Ojca Świętego jest relacja pomiędzy Polskim Narodowym Kościołem Katolickim a Kościołem rzymskokatolickim".
Po wymianie korespondencji i wstępnych przygotowaniach, w październiku 1984 r. rozpoczął się oficjalny dialog ekumeniczny między obu Kościołami. Podczas nabożeństwa, które odbyło się w katedrze diecezji centralnej w Scranton, 15 lutego 1992r., obecni tam biskupi PNKK oświadczyli: "Szczerze modlimy się, by móc puścić w niepamięć te wydarzenia przeszłości, aby imiona i działania lokalnych wspólnot i wiernych, działając zgodnie ze swoim sumieniem, zostały oczyszczone ze wszystkich zarzutów. Wyciągamy rękę miłości, pokoju i braterstwa do naszych braci i sióstr z Kościoła rzymskokatolickiego. Od rozpoczęcia naszego dialogu w 1984r. nasze Kościoły wiele się nauczyły i odkryły, jak to można odnaleźć w naszym wspólnym oświadczeniu, "Wędrując razem w Chrystusie", że jest więcej tego, co nas łączy, niż tego, co nas dzieli. Nasze wzajemne podróżowanie przywiodło nas do bieżącej chwili, pozwalając nam modlić się o pełne uczestnictwo w zjednoczonym życiu eklezjalnym i świadectwie."
Ze strony Kościoła rzymskokatolickiego oświadczono: "Jako biskupi rzymskokatoliccy, zaangażowani w dialog z polskimi narodowymi katolickimi biskupami, chcemy wyciągnąć rękę z przyjaźnią i chrześcijańską miłością do duchowieństwa i wiernych Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Głęboko żałujemy tych wszystkich czasów, w których wobec naszych braci i sióstr w Panu byliśmy niewrażliwi i zawiniliśmy w jakikolwiek sposób. Obiecujemy, że uczynimy wszystko, co w naszej mocy, aby te dni już nigdy nie powróciły. W tym samym duchu, który natchnął papieża Pawła VI i Patriarchę Atenagorasa do braterskiego uścisku na Górze Oliwnej w 1964 r., pragniemy wymazać z pamięci i puścić w niepamięć zarzuty i ekskomuniki, które stały się przeszkodą, do zbliżenia w przeszłości. Chcemy objąć biskupów, kapłanów i wiernych Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Mamy nadzieję i modlimy się, abyśmy mogli odłożyć na na bok wszystkie aspekty polemiczne, niezgodności i nieporozumienia dzielące nas w minionych dniach. Mocno bolejemy nad tamtym smutnym rozwojem wypadków i wzajemną wrogością , która w efekcie doprowadziła do zerwania jedności eklezjalnej". Przebieg tego dialogu ekumenicznego jest nader zadowalający.
W Polsce stosunki między Kościołem rzymskokatolickim a Kościołem Polskokatolickim były skomplikowane i obciążone zaszłościami. Toteż nie prowadzono w naszym kraju oficjalnego dialogu teologicznego. Sytuacja zmieniła się, gdy zwierzchnikiem Kościoła został bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański. To właśnie z jego inicjatywy doszło do powstania zespołu do spraw dialogu. Należy także podkreślić, że znaczącą rolę dla rozpoczęcia dialogu teologicznego z Kościołem rzymskokatolickim w Polsce miały starania podjęte przez bpa Hansa Gernego, zwierzchnika Kościoła Chrześcijańskokatolickiego Szwajcarii.
Oficjalne spotkanie Zwierzchnika Kościoła Polskokatolickiego - biskupa Wiktora Wysoczańskiego z Prymasem Polski - kardynałem Józefem Glempem odbyło się 31 stycznia 1997 r. Podczas tego spotkania uzgodniono że należy rozpocząć dialog ekumeniczny pomiędzy Kościołem rzymskokatolickim a Kościołem Polskokatolickim w Polsce. W dniu 2 kwietnia 1997r. Ksiądz Prymas wystosował pismo do bpa Alfonsa Nossola, przewodniczącego Rady do Spraw Ekumenizmu, w którym - wyrażając stanowisko Konferencji Plenarnej Episkopatu - prosił o nawiązanie kontaktu z Kościołem Polskokatolickim. W dniu 22 kwietnia 1997r. bp Wiktor Wysoczański przesłał bp. Alfonsowi Nossolowi dokumenty i korespondencję dotyczącą dialogu pomiędzy Kościołem rzymskokatolickim a Kościołami starokatolickimi, w tym z Polskim Narodowym Kościołem Katolickim w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W dniu 11 grudnia 1997 r. bp Nossol przesłał na ręce bpa Wysoczańskiego pismo następującej treści: "Drogi Księże Biskupie, komunikuję z zadowoleniem, że 292. konferencja Plenarna Episkopatu zatwierdziła wczoraj oficjalny osobowy skład rzymskokatolickiej strony dialogu pomiędzy naszymi Kościołami. Powitała oczywiście też z radością sam fakt podjęcia tego dialogu".
W dniu 10 lutego 1998r., po raz pierwszy od stu lat, rozpoczęła się w Konstancinie k. Warszawy, w Domu Konferencyjnym im. bpa Edwarda Herzoga, oficjalny dialog ekumeniczny między Kościołem Polskokatolickim a Kościołem Rzymskokatolickim. W spotkaniu uczestniczyli przedstawiciele Kościoła Polskokatolickiego: bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański - zwierzchnik Kościoła, ks. inf. Kazimierz Bonczar - sekretarz Rady Synodalnej, ks. inf. Henryk Buszka - oficjał sądu biskupiego; a z Kościoła rzymskokatolickiego: bp dr Jacek Jezierski - bp pomocniczy Archidiecezji Warmińskiej, ks. dr. hab. Edward Warchoł, ks. dr hab. Zdzisław Kijas OFM Conv.
W komunikacie z obrad czytamy: "W duchu modlitwy Chrystusowej "aby wszyscy byli jedno" przedstawiciele obu Kościołów wyrazili radość z rozpoczęcia tego dialogu i pragnienie dążenia do jedności. Dialog przebiega w otwartej i przyjaznej atmosferze".

Biskup Jacek Jezierski uważa, że dialog ten zamyka stulecie rozchodzenia się obu Kościołów i to jest kairos Boży, czas łaski, gojenia i opatrywania ran. W ślad za tym idą gesty dialogu miłości. Rzymskokatoliccy członkowie komisji uczestniczyli w uroczystym otwarciu Synodów Kościoła. Polskokatolickiego, które odbyły się w latach 1998, 2003 oraz 2008.

----------------------------
Powyższy tekst opracowano w oparciu o rozdział "Kościół Polskokatolicki" (s. 143-164) autorstwa bpa prof. dr hab. Wiktora Wysoczańskiego, stanowiący część ekumenicznej publikacji "W drodze za Chrystusem: Kościoły chrześcijańskie w Polsce mówią o sobie", wydanej nakładem wydawnictwa WAM w 2009 roku.

www.polskokatolicki.pl/swducha



Powrót do treści | Wróć do menu głównego